‘सालघारीबाट मालगाडी आयो, घुम्तीमा लेट भयो
तिमी छौ कहाँको, हामी छौं कहाँको काठमाडौंमा भेट भयो
धानकै बाला झुलाउँला, मायालाई भुलाउँला …..’

टुङ्नाको निख्खर रैथाने धुन पछ्याउँदै जाँदा भेटिए, वीरबहादुर विश्वकर्मा ।

रुम नम्बर ३०२

साँघुरो कोठा । दुई सिंगल बेड । अट्याच बाथरुम । रित्तिइसकेको दूध चियाको जुठो कप । कंक्रिटको चिसो ।

सेतो सट, कालो इस्टकोट र कालै पाइन्टमा कुनै स्कुले पोशाकजस्तो पहिरिएर आफ्नो ज्यानलाई गुपचुप ‘होटेल एन्ड गेस्ट हाउस’को कोठामा थन्क्याइरहेका ।

त्यही सग्लो र परिचित हुलिया थियो, जो हामीले भर्चुअल दुनियाँमा छ्यापछ्याप्ती भेटेका थियौं । बौद्धतिरको भीडमा एकोहोरो टुङ्नामा तामाङ सेलो अलाप्दै खर्चपानी जुटाइरहेका । लेकको कुनै घर अघिल्तिर टुक्रुक्क बसेर केही तन्नेरीलाई ‘इन्टरटेन’ गराइरहेका । अनि, शहरका चर्चित ब्यान्डसँग लय मिलाइरहेका ।

भर्चुअल संसारमा उनी ‘सेलिब्रेटी’ भइसके । तर, उनले त्यसको भेउ पाएका छैनन् । किनभने, एक त उनी सिन्धुपाल्चोकको कुनै दुर्गम लेकमा बस्छन् । अर्कोचाहीं दृष्टि छैन । त्यसभन्दा खास्सा कुरोचाहीं, उनलाई यस्तो ‘चर्चा परिचर्चा’सँग कुनै मतलब छैन । मतलब छ त तीन लालाबाला र पत्नीका लागि कसरी माड जुटाउने ? कठ्यांगि्रने चिसा रातहरु कसरी कटाउने ?
खर्चपानी खोज्दै राजधानी

किन काठमाडौं आउनुभयो ? वीरबहादुरको हकमा यो प्रश्न नै बेकार छ ।

किनभने, उनलाई घुम्नु छैन, डुल्नु छैन, शहरको रमिता देख्नु छैन । तैपनि, बेलाबखत गाउँमै खबर पुग्छ, ‘एक पटक काठमाडौं आइदिनु पर्‍यो रे ।’

यस्ता आग्रह उनी चुपचाप स्वीकार्छन् । टुङ्ना भिर्छन् । र, अरनिको राजमार्ग छेउमा बसेर बस पर्खन्छन् । बस चढ्छन् । बसले शहीदगेटमा उतारिदिन्छ । उनी निम्तालुले चाँजोपाँजो मिलाइदिएको गेस्टहाउसमा पुग्छन् । काठमाडौं भनेकै सुन्धारा । उनी त्यहीं बस्छन् ।

यसपालि पनि कुनै सांगीतिक ब्यान्डको निम्तो मान्न उनी राजधानी आइपुगे, भान्जोलाई साथ लिएर । शुक्रबार उनले भुकृटीमण्डपमा गाउने मेलोमेसो मिलाइएको छ । शनिबार ब्यान्डसँगै पाटनको कुनै स्टेजमा उक्लिनेछन् ।

यसअघि हामीसँग उनी फोटोसुटका लागि तयार भए । सुन्धाराकै भीडमा उभिएर केही पोज दिए । कमलपोखरीको सिटी सेन्टरमा पुगेर एकाध गीत सुनाए । त्यही बेला कुनै संगीतकर्मीले उनलाई अफर गरे, ‘यही मौकामा तपाईंको धुन रेकर्ड गर्नुपर्‍यो ।’

त्यहाँबाट र्फकंदै गर्दा हामीले ‘गीत र टुङ्नाको धुन रेकर्ड गरेवापत तपाईंलाई पारिश्रमिक पनि आउँछ’ भनिदियौं । पारिश्रमिक सुनेर उनी गद्गद् भए ।

‘गाउँमा रासनपानी खाएको ८/१० हजार ऋण छ,’ उनले भने, ‘साहुलाई यसरी नै कमाउँला र ल्याएर तिरौंला भनेको थिएँ ।’
टुङ्नाको धुनमा

वीरबहादुरले टुङ्ना नबजाएसम्म उनको घरको धुन बज्दैन । अर्थात्, साना बालबच्चा, पत्नी र आफू पालिने भनेकै टुङ्ना बजाएर हो । आँखा सद्दे भएको भए मेलापात जान्थे होलान् वा लिपिङतिर गएर सामान ओसारपसार गर्थे होलान् । मालवाहक गाडीमा भारी लोड-अनलोड गर्थे होलान् । भोटेकोशीतिर माछा मार्न पुग्थे होलान् ।

तर, जन्मँदै उनीसँग दृष्टि भएन । चार वर्षका हुँदा बाबुको निधन भयो । उनको कुनै जायजेथा थिएन । कलिलै उमेरमा दुःखले थिचिए । न बच्चा हुन पाए, न किशोर । सानैदेखि पेट पाल्नुपर्ने बाध्यता आइलाग्यो । त्यही बाध्यताले धकेल्दै उनलाई मुरली फुक्न लगायो । भीडभाडमा पुगेर मुरलीको धुन फुके । २/४ रुपैयाँ जुट्थ्यो । तर, मुरलीको धुनले जीवनको धुन निकाल्न गाह्रो भयो ।

गाउँमा गुम्बा थियो । गुम्बामा लामा गुरु थिए । उनीसँग टुङ्ना थियो । र, त्यही बजाउँथे ।

टुङ्नाको धुन वीरबहादुरको मनको मुच्र्छनासँग जोडियो । उनले लामा गुरुलाई भने, ‘मलाई पनि बजाउन सिकाइदिनु पर्‍यो ।’

उनै लामाले टुङ्ना बजाउन सिकाए । कहिल्यै नदेखेको बाद्ययन्त्रबाट उनले धुन निकाले । पाँच सय रुपैयाँमा एउटा टुङ्ना किने । र, त्यही बोकेर जात्रा, मेला-पर्व चहार्न थाले । कहिले अरनिको राजमार्गको सडक किनारमा बसेर बजाए, कहिले बाह्रबिसे झरेर बजाए ।

रमितेहरुले मोबाइलमा उनको ‘प्रस्तुती’ दृश्यांकन गरे । कसैले फेसबुकमा अपलोड गरे, कसैले युट्युबमा । गुगल सर्च इन्जिनमा ‘वीरबहादुर विश्वकर्मा’ खोजेपछि उनी देखापर्न थाले । उनको ख्याती एक कान दुई कान, मैदान भयो ।

वीरबहादुर गाउँको चोकमा टुङ्ना बजाइरहेका थिए । शहरबाट गजब अफर आयो, सांगीतिक कार्यक्रम भाग लिने । निम्तो गर्ने समूह थियो, चर्चित ब्यान्ड कुटुम्ब । वीरबहादुर काठमाडौं आए । ३/४ दिन कुटुम्बसँगै अभ्यास गरे । पाटनमा कार्यक्रम भयो ।

कार्यक्रम सकेर घर फर्किंदा उनको खल्ती केही गह्रौं थियो ।

Source:onlinekhabar

सम्बन्धित खवर

ताजा समाचार

लोकप्रिय